Wat als je de handdoek wel in de ring gooit...

Ik lees wel eens het mooie bericht ‘ik gooi de handdoek niet in de ring’, met de allermooiste koppelfoto’s. Terecht mogen deze koppels trots zijn dat ze onmiddellijk hun juiste levenspartner hebben gevonden. Maar het getuigt van evenveel moed als je de handdoek wel in de ring gooit als het niet meer lukt… En jullie tonen nog meer lef als jullie elkaar niet het leven zuur maken.

Ik heb 18 jaar geleden de handdoek in de ring gegooid. Er heeft niemand schuld aan de scheiding, er was gewoon teveel gebeurd… We hebben zelf bemiddeld, avant la lettre, zonder er bewust van te zijn. We zochten geen supporters om ons gelijk te halen, maar automatisch gingen mensen rondom ons partij kiezen en ze voeden zo onze verschillen. Toch hebben we er altijd samen voor gekozen om open hierover te communiceren. Geloof me, je lijdt enorm onder een scheiding, ook als jij de beslissing neemt. Je doet dat niet zomaar. Na de moeilijkste periode komt de tijd dat je in de spiegel gaat kijken. Je ziet jouw eigen aandeel in het gebeuren en wijst niet naar de ander hierin.

We hebben geen strijd gevoerd voor de kinderen. Mijn ex-man is naar het buitenland getrokken en ik heb hem steeds op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen met zijn zonen. Nu zijn ze ouder en regelen ze dat zelf. Hij heeft me steeds gerespecteerd als moeder van zijn kinderen. Je bent niet voor niks exen. Dus ergernissen ontstaan er ook na een scheiding.

Maar we hebben dat nooit gebruikt om elkaar zwart te maken tegenover de kinderen. Dit zou onze zonen verscheuren. Zij zijn 50% papa en 50% mama… Ik zie absoluut genen van de papa in mijn jongens. Maar ook van mezelf en ook daaraan kan ik me ergeren.

We zijn nu 18 jaar later. Ik ben dankbaar. Mijn ex is een goeie vriend en de papa van onze zonen. We hebben elkaar geen handbreed in de weg gelegd. Want als je dan toch de handdoek in de ring gooit, gun elkaar het nieuwe geluk!

‍